NL Schiphol is een stad op zich. Een metropool, waar mensen dagelijks kriskras op zoek zijn. Naar de juiste gate, naar een toilet, naar een plaats waar ze kunnen zitten, wachten, slapen, naar hulp voor zichzelf of hun naasten die nauwelijks meer kunnen lopen van vermoeidheid, naar de bagageband en de uitgang.
Het is een mierennest waar iedereen met zijn eigen dingen bezig is, de ene heel zen, met een koptelefoon op of draadloze oortjes in, de andere in blinde paniek omdat hij geen flauw idee heeft waar hij heen moet.
Die paniek kan soms zorgen dat mensen zich heel anders gedragen dan ze normaal zouden doen. Soms zie ik ze zwaaien met hun instapkaart, met ogen groot en in verwarring. Alsjeblieft, help mij, schreeuwen die, wat moet ik in hemelsnaam doen? Ik moet hiernaartoe en ik heb nog maar een uur.
Je kunt die paniek bijna ruiken. Ik wijs ze zo kalm mogelijk op de borden, de gele, waarop duidelijk de letters van de gates staan, ik wijs op hun boardingpass aan waar ze naar kunnen kijken, vluchtnummer, tijd, gate, en het kunnen vergelijken met dat wat en op de witte informatieborden boven hun hoofd staat of waar de transferdesk is wanneer ze zojuist merkten dat ze toch echt de vlucht gemist hebben. Voor elk probleem is een oplossing. En tja, soms is dat een teleurstelling, maar gelukkig gaat in verreweg de meeste gevallen alles goed.
De medewerkers van Schiphol zijn er nooit op uit om mensen tegen te werken, al denkt een deel van de media daar helaas anders over. We zijn er om mensen te helpen van A naar B te komen op de beste manier. Ik ga niet in op het welles-nietes, ik ga ook niet ontkennen dat er dingen anders moeten, dat we meer personeel nodig hebben en dat er soms gaten vallen in het systeem, maar weet ook dat wij ons uiterste best doen om de reizigers op de plaats van bestemming te krijgen.
Maar... er zijn ook een heleboel dingen waar men niet aan denkt. Bijvoorbeeld de filmpjes met mensen die euforisch de kortere rij nemen op een rolstoel van Schiphol en wanneer ze door de security en langs de marechaussee zijn, plotseling op wonderbaarlijke wijze blijken te zijn genezen. Kijk, WIJ kunnen dat gerust wel aan, dat soort gedrag. Morgen zijn we het weer vergeten, maar denk eens aan de mensen die je met zo'n actie echt pakt: dat zijn de mensen die WERKELIJK met een handicap in die rolstoel hadden kunnen zitten als JIJ hem niet gepakt had. Je bent dus niet alleen een egoïst, je zorgt ervoor dat door jouw toedoen een ander misschien langer moet wachten. Of misschien zelfs zijn vlucht niet haalt, omdat die bezet zijn door baldadige idioten die willen bewijzen hoe rot ze zich kunnen gedragen. En daarbij... JIJ voelt de pijn niet, die mensen hebben waardoor ze die rolstoel WEL nodig hebben. Ik stel een penalty voor: opnieuw achteraan aansluiten, bij security en paspoortcontrole!
Oké, dit was voor een keer. Voor de eerste en de laatste maal dat ik deze actie wil benoemen. Dit soort mensen zijn te triest voor woorden. Gelukkig zijn er veel meer mensen die juist heel lieve, leuke, ontroerende en mooie dingen beleven. En dat ze die met me delen, dat ik daar af en toe een klein poosje mee mag doorbrengen, dat maakt mijn hele dag weer goed.